در زمان كودكي  هروقت املا مي نوشتم

 اشتباها" تيزرا هربار با "طا" مي نوشتم

نقطه ها را هم بدون دقت و قاطي و پاطي

گاه زير خط كرسي ، گاه بـالا مي نوشتـم

تيـز مي شـد طنــز ، امـا جـاي تعليمـم معلــم

چوب مي زد روي انگشتان من تا مي نوشتم

بعد در دفتر براي خنده اش با هـم قطـاران

بنده را بار دگر مي برد و آن را مي نوشتم

خنــده مي كردنــد همكــاران بـه همـراه معلـم

از من و من توي ذهن خويش انشا مي نوشتم:

 تيز يعني خنده هاي ديگران و گريه ي مـن

 اين همان انشاي تلخي بود كانجا مي نوشتم

............

بعــدها آن دفتـــر انشـــاي خــود را بـــاز ديـــدم

كلمه ي موصوف وطنزي راكه بي جا مي نوشتم

فرق تيـز و طنـز را فهميـده بودم در نگارش

 گريه مي كردم وطنز از رسم دنيا مي نوشتم

 طنـز يعنـي گريـه هـاي شاعـر و لبخنــد مردم

 تلخ مي خوردم ولي در وصف حلوا مي نوشتم

 معني آن واژه را آن روز اگر فهميـده بودم

 گفت احمد با خودش امروز آيـا مي نوشتـم؟